ေမာင္စြမ္းရည္
၇၊၁၂၊၂၀၀၆။
ဘာသာျပန္သူ။ ။ေမႏွင္းလဲ့မြန္
ထုတ္ေဝသူ။ ။ဦးခင္ေမာင္ၾကြယ္(ေကာင္းသန္႔စာေပ)
ထုတ္ေဝႏွစ္။ ။၂၀၀၆ ေဖေဖၚဝါရီ
စာမ်က္ႏွာ။ ။၁၅၉
ေရာင္းေစ်း။ ။ က်ပ္ ၈၀၀
ထြန္တံုးမွထိပ္ဆံုးသို႔ ဆိုတဲ့စာအုပ္အမည္ကို က်ေနာ္အေတာ္သေဘာက်မိပါတယ္။ စာသံေပသံနဲ႔ေျပာရရင္ သံတူကပ္အလကႍာ မဓုရတာဂုဏ္ ေျမာက္တဲ့နာမည္လို႔ေျပာရပါမယ္။ အဓိပါၸယ္လည္းရွင္းျပီး၊ အသံထြက္လည္းေကာင္းတဲ့အမည္မ်ိဳးပါ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဝန္ဇင္းမင္းရာဇာကို သတိရေစပါတယ္။ စာဖတ္မ်ားတဲ့ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဆင္းရဲသားေတာင္သူလယ္သမားဘဝက ထိပ္တန္းပုဂိၢဳလ္ေက်ာ္ျဖစ္သြားတဲ့ ဂ်ပန္လူေက်ာ္္လူေမာ္တစ္ဦးရဲ႕ အထၳဳပၸတၱိအက်ဥ္းတစ္ပုဒ္ကို ဂ်ပန္ဘာသာကေန ျမန္မာလိုျပန္ဆိုထားတာပါ။ အထၳဳပၸတၱိအျပင္ အဲဒီလူေက်ာ္ရဲ႕ အေတြးအေခၚအက်ဥ္းကိုလည္း ဘာသာျပန္ျပီး ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။
 |
Robot Kinjiro, Professor Seiichiro Kamata |
အမွာစာကို ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္က ဂ်ပန္ကိုသြားေရာက္ေနထိုင္ဖူးတဲ့ ဘိလပ္ျပန္ ဓါတုေဗဒပညာရွင္ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳကေရးပါတယ္။ လူဆိုတာ သမိုင္းဦးကာလမွာတုန္းက တိ၇စာၦန္ေတြလိုပဲ ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းအဆင့္မွာပဲရွိခဲ့ျပီး ယဥ္ေက်းလာေတာ့မွ အားနည္းသူကို ငဲ့ညွာတဲ့အဆင့္ကို ေရာက္လာတယ္။ ဘယ္အဆင့္ကိုပဲေရာက္ေရာက္ လူဆိုတာ တစ္ေေယာက္ထီးတည္းေဆာင္ရြက္လို႕ရွိရင္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး။ တသီးတျခားရပ္တည္လို႔မရဘူး။ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျပီး ဖန္တီးယူမွရတယ္။ ကိုယ့္အတြက္သက္သက္ရယ္လို႔လည္း မရွိဘူး။ လူတေယာက္ဟာ တံစဥ္တစ္လက္၊ ပုဆိန္တစ္လက္ကို ကိုယ့္အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းဖို႔ ထုတ္လုပ္လိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဒါေတြကို လယ္သမားကလည္းသံုးရတယ္။ လယ္သမားထုတ္လုပ္တဲ့ဆန္စပါးကိုလည္း တံစဥ္၊ ပုဆိန္ထုတ္လုပ္သူက စားသံုးရတယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ တကိုယ္ေကာင္းစိတ္ မထားရဘူး။ ဒီလိုျမင္တတ္တာကို အသိဥာဏ္ရွိတယ္လို႔ေခၚတယ္။ အသိဥာဏ္မ်ားမ်ားရွိေအာင္ စာဖတ္ရမယ္။
ဒီစာအုပ္ထဲက ကင္းဂ်ိေရာ ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဗ်ဥ္းအေရးအဖတ္ေလာက္ပဲ မိဘေတြဆီက သင္ယူဖူးျပီး ကိုယ့္ဘာသာ ဆက္လက္သင္ယူဆည္းပူးလို႔ ထိပ္တန္းအေတြးအေခၚရွင္ လယ္သမားၾကီးျဖစ္လာပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕အေတြးအေခၚဟာ ဒီေန႔ဂ်ပန္ျပည္မွာ ရွင္သန္ေနဆဲပဲျဖစ္တယ္လို႔ ကိုယ္ေတြ႕ဂ်ပန္အေၾကာင္းကို မိတ္ဆက္ထားပါတယ္။ တသီးတျခား တံခါးပိတ္ဝါဒက်င့္သံုးေနရာက ခုလိုကမာၻ႕ထိပ္တန္းႏိုင္ငံအဆင့္ေရာက္ေအာင္ ကင္းဂ်ိေေရာ အေတြးအေခၚနဲ႔ တြန္းထုတ္ျမွင့္တင္ခဲ့လို႔ပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေခတ္သစ္ဂ်ပန္ရဲ႕ ေတြးေခၚမႈဇစ္ျမစ္တစ္ခုေပါ့။
ဘာသာျပန္သူက ေမႏွင္းလဲ့မြန္ တဲ့။ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ မေတြ႕ဖူးေသးတဲ့ နာမည္ပဲ။ ျမန္မာျပည္ဟာ အာရွႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ေပမယ့္ အဂႍလိပ္ဘာသာကပဲ ျပန္ဆိုတာမ်ားခဲ့တယ္။ ၉၀ ခုႏွစ္မ်ား ဒီဘက္မွာ ျပင္သစ္၊ တရုပ္၊ ဂ်ပန္ဘာသာေေတြက ျမန္မာဘာသာျပန္ ဆိုတာေတြရွိလာတယ္။ ရဲျမလြင္ ဆိုရင္ ေက်ာင္းဆရာဘဝနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားကိုပညာသင္သြားရင္း ဂ်ပန္စာတတ္လာခဲ့တယ္။ ဝါသနာအရ ဂ်ပန္ကေန ျမန္မာလို ဘာသာျပန္လို႔ အမ်ိဳးသားစာေပဆု (ဘာသာျပန္) ေတြ ဘာေတြ ရလာခဲ့တယ္။
ခုေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ ဘာသာျပန္သမားတစ္ဦး တိုးလာတာေတြ႕ရေတာ့ ဝမ္းသာရတယ္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ဂ်ပန္ျပည္ နာဂိုယာတကၠသိုလ္မွာ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာဥပေဒ ဘာသာရပ္နဲ႔ ပါရဂူတန္းတက္ေနတုန္းမွာ ျမန္မာျပည္က အေျခခံပညာအထက္တန္းကို ဂုဏ္ထူး ၄ ဘာသာနဲ႔ ေအာင္တဲ့ တူမတစ္ေယာက္က ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ေက်ာင္းသားဘဝ၊ သူတို႕ရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ သူတို႕ေတြးေခၚျပဳမူပံုေတြအေၾကာင္း ကို သူ႕အတြက္ ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔ လစဥ္ေရးပို႕ပါလို႕ ေမႏွင္းလဲ့မြန္ကို ေတာင္းဆိုသတဲ့။ ေမႏွင္းလဲ့မြန္ကလည္း သူ႕တူမဆီက စာလာတုန္းမွာ ဖတ္ရႈေနမိတဲ့ ကင္းဂ်ိေရာရဲ႕ အထၳဳပၸတၱိ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေလးကို ဘာသာျပန္ပို႕လိုက္ပါသတဲ့။ ခု ပံုႏွိပ္တာ အဲဒီစာအုပ္ပါ။
ေမႏွင္းလဲ့မြန္က ဒီစာအုပ္မွာ စာေရးတဲ့အခ်ိန္ ၂၂-၆-၁၉၉၄ မွာ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ကို ေရာက္ေနေၾကာင္း သူ႕စာအရသိရပါတယ္။ အေမရိကန္ျပည္ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ျမိဳ႕ၾကီးရဲ႕ ဂ်ပန္ရပ္ကြက္မွာေတာင္ ကင္းဂ်ိေရာရုပ္တုတစ္ခုကို စိုက္ထူထားေၾကာင္း ဂ်ပန္နဲ႔ ကင္းဂ်ိေရာ မခြဲမခြာာရွိေနေသးေၾကာင္း ေရးထားပါတယ္။ စာအုပ္ထုတ္ေဝတာက ျမန္မာျပည္မွာပါ။ ဒီစာအုပ္ကိုဖတ္ခ်င္ရင္ ျမန္မာျပည္ကပဲ မွာယူဖတ္ရႈရမယ့္ပံုပဲ။ က်ေနာ့္ဆီ္ကိုေတာ့ ဝါရွင္တန္ျမိဳ႕ လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ စာေပမိတ္ေဆြတစ္္ေယာက္က ပို႔လိုက္တာပါ။ ခုလို စာအုပ္ေဝဖန္ခ်က္ေရးရတာက ျပည္တြင္းျပည္ပမွာရွိတဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြ ဖတ္ေစခ်င္လို႔ပါ။
က်ေနာ္တို႔ျမန္မာလူငယ္ေတြမွာ ဖတ္စရာစာအုပ္ကနည္းတယ္။ စာဖတ္ဝါသနာလည္းနည္း တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ကင္းဂ်ိေရာလို လယ္သမားဆင္းရဲသားကလည္း မဖတ္၊ ဘြဲ႕ရျပီးသား အမ်ားစုကလည္းမဖတ္။ မဖတ္ရံုမကဘဲ ေတြးေခၚတဲ့ အေလ့အထလည္းမရွိ။ ခုခတ္ျမန္မာျပည္မွာ ေရးၾကတဲ့ ေနနည္း ေသနည္း စာအုပ္ေတြကလည္း ရပ္ရြာလူထုကို ျပည္သူလူထုကို ဘယ္လိုအက်ိဳးျပဳမလဲဆိုတာ မသင္ၾကား။ သင္ၾကားရင္လည္း ၾကံံံ့ဖြံ႕နဲ႔ စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ကိုယ့္ေစတနာနဲ႔ကိုယ္ လႈပ္ရွားခြင့္မရွိ။
ကင္းဂ်ိေရာရဲ႕အေတြ႕အၾကံဳမွာလည္း အဲဒါမ်ိဳးပါေလရဲ႕။ စစ္ဗိုလ္လူတန္းစား ဆာမူရိုင္းက ကင္းဂ်ိေရာရဲ႕စီမံကိန္းတစ္ခုမွာ လူထုဖြံ႕ျဖိဳးေရးကို အရင္ဦးစားေပး မူခ်ေဖာ္ေဆာင္ခြင့္ မေပးဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္မေအာင္ျမင္ဘူးတဲ့။ ကင္းဂ်ိေရာရဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႕ အေတြးအေခၚဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ကဆိုေတာ့ ေခတ္ေနာက္က်ျပီထင္ရေပမယ့္ ေခတ္ေနာက္က် က်န္ရစ္တဲ့ ျမန္မာျပည္အဖို႔ေတာ့ ကင္းဂ်ိေရာရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြလည္း ေခတ္ေနာက္က်မယ္ မထင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္တေၾကာင္းကေတာ့ ဒီေခတ္မွာ ဂ်ပန္ကေန ျမန္မာလို ဘာသာျပန္တာ ခုမွ အစပဲရွိေသးတာေၾကာင့္ ေမႏွင္းလဲ့မြန္လို ဘာသာစကား ၂ ဖက္လံုး ကၽြမ္းက်င္သူတစ္ဦး တိုးလာတာကို ၾကိဳဆိုခ်င္လို႔ပါပဲ။ မၾကာခင္ကပဲ အမ်ိဳးသားစာေပဆုရ ဆရာဝန္တစ္ဦးေရးတဲ့ စာအုပ္သစ္တစ္ခုကို ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဝါက်ရွည္၊ သဒၵါမွားျပီး ကံ၊ ကတၱားေတြ ခ်ာခ်ာလည္ေနတဲ့အျဖစ္၊ မဆလနဲ႔ နအဖ ေခတ္စကားေျပ အသံုးအႏႈန္းအတိုင္း မွ နဲ႔ က၊ ကို နဲ႔ အား၊ ျဖင့္ နဲ႔ ႏွင့္၊ ေနရာလြဲေနတာပါ ေတြ႕ရလို႔ စိတ္ညစ္ရပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာေကာင္းေပမယ့္ အေရးအသားမေကာင္းရင္ ဖတ္ရတာ ဆြဲေဆာင္မႈမရွိေတာ့ပါဘူး။ ေမႏွင္းလဲ့မြန္က စကားေျပအေရးအသား ႏိုင္နင္းျပီး စကားလံုးေရြးခ်ယ္သံုးႏႈန္းမႈေတြလည္း ထူးျခားေကာင္းမြန္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေမႏွင္းလဲ့မြန္ကလည္း ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ တူမက ေတာင္းဆိုမွ ေရးျဖစ္တာမ်ိဳးမျဖစ္ေစဘဲ ျမန္မာစာေပေလာကရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းတဲ့အေနနဲ႔ ဂ်ပန္စာေတြ ဆက္လက္ဘာသာျပန္ေစခ်င္ပါတယ္။
 |
| Sakawa River |
ဒီစာအုပ္က နိေနာမိယ ကင္းဂ်ိေရာ (၁၇၈၇-၁၈၅၆) ရဲ႕ အထၳဳပၸတၱိပါ။ ကင္းဂ်ိေရာေမြးတာ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ဦး ကာလပါ။ ဥၾသေအာ္ျမည္ ကုန္းေဘာင္တည္ ဆိုတဲ့ နံသင့္သခ်ႍာ အမွတ္အသားအရ ၁၁၁၅ ခုႏွစ္မွာ ကုန္းေဘာင္တည္တယ္တဲ့။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၇၅၂ ေပါ့။ ရန္ကုန္ကို အေလာင္းဘုရားက ၁၇၆၀ မွာတည္တာပါ။ ဂ်ပန္မွာကလည္း ေလာကဓာတ္ဘာသာသင္ေက်ာင္းမရွိေသးဘူးဆိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာပဲ ပညာသင္ၾကရတယ္။ ကင္းဂ်ိေရာက ဆင္းရဲမြဲေတလို႔ ေက်ာင္းမယ္မယ္ရရ မေနရဘူး၊ ဗ်ည္း သရေတြကို အိမ္က လူၾကီးမိဘေတြဆီ ေမးျပီး သင္ယူေလ့က်င့္ခဲ့ရတယ္။
ကင္းဂ်ိေရာမေမြးခင္ ၃ႏွစ္(၁၇၈၄) က ငလ်င္ၾကီးလႈပ္၊ မိုးၾကီးသည္းလို႔ လယ္ယာေတြပ်က္ကုန္တယ္။ ခန္႔မွန္းထြက္ရွိ သီးႏွံရဲ႕ တဝက္ ျမိဳ႕စားကို လယ္ခြန္အျဖစ္ေပးရတယ္။ လယ္ေတြပ်က္လို႕ တဝက္ေတာင္မွ မထြက္တာကို ဆာမူရိုင္းစစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ လာသိမ္းတယ္ေပါ့။ မရရင္ေငြေပး၊ ေငြမရွိရင္ လယ္ေျမကိုသိမ္းေတာ့ လယ္သမားေတြ ငတ္ကုန္တယ္။ လူထုကျမိဳ႕တက္ လုယက္တာေတြျဖစ္ကုန္တယ္။
ငတ္ေသေၾကတာကို ျမန္မာမွာ သေရာၾကီးခိုင္းတယ္ လို႔ေခၚတယ္။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးရင္ သတ္ျဖတ္ၾကေတာ့ လက္နက္ေဘး၊ စစ္ေဘးက်ေရာက္တယ္။ ဒါရဲ႕ေနာက္ဘက္က ပုလိပ္ေရာဂါ၊ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါ၊ ဝမ္းေရာဂါေတြ လိုက္လာေတာ့ ေရာဂါေဘးက်ေရာက္တယ္။ အဲဒါကို ကပ္ၾကီး ၃ ပါး က်ေရာက္တယ္လို႔ေခၚတယ္။ ျမိဳ႕စားတို႔၊ တိုင္းမႈးတို႔ရဲ႕ေဘး၊ ဆာမူရိုင္းေတြရဲ႕ေဘးကိုေတာ့ ရာဇေတာဝါ လို႔ေခၚတယ္။ ေ၇၊ မီး၊ မင္း စတဲ့ ရန္သူမ်ိဳး ၅ ပါးထဲမွာ မင္း ဆိုတာ ရာဇေတာဝါ ပါပဲ။
ကင္းဂ်ိေရာ ၄ ႏွစ္သားမွာ တစ္ခါမိုးၾကီးရြာလို႔ ျမစ္ေရၾကီးျပီး လယ္ယာေတြ ေရလႊမ္းျပန္တယ္။ ေရလႊမ္းေတာ့ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲေတြ ပါလာျပီး လယ္ေတြစိုက္မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီလယ္ေတြျပဳျပင္ရတာ ၇ ႏွစ္ၾကာသတဲ့။ ျမစ္ေရတာရိုးက်ိဳးသြားတာလည္း ျပန္ဖို႔ရေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကင္းဂ်ိေရာရဲ႕ အေဖဟာ အလုပ္က ပန္း၊ အာဟာရက ခ်ိဳ႕တဲ့ျပီး က်န္းမာေရး မေကာင္းေတာ့ဘူးတဲ့။ ကင္းဂ်ိေရာ ၁၁ ႏွစ္သားမွာ အေဖ့ကိုယ္စား လယ္ေတာဆင္းရတယ္။ စာသင္ဖို႔ေဝးေရာ၊ စားဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္။
အေဖရဲ႕ေဆးဖိုးဝါးခလည္း လိုအပ္ေနေတာ့ လယ္ထဲကျပန္လာရင္ စားေသာက္ျပီး မနားဘဲ ေကာက္ရိုးေတြကိုထုတယ္။ ထုျပီးက်စ္တယ္။ ၾကိဳးကိုေတာ့ လယ္သမားေတြက မသံုးမျဖစ္ ဝယ္ၾကရတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္းကလည္း သူက ခုလို ေတြးေတာတယ္။ အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာဟာ တန္ဖိုးမရွိတဲ့ အရာတစ္ခုကို တန္ဖိုးရွိလာေအာင္ လုပ္တာပဲ တဲ့။
တန္ဖိုးမရွိတဲ့ ေကာက္ရိုးက အလုပ္ရဲ႕ဖန္တီးမႈေၾကာင့္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ၾကိဳး ျဖစ္လာတယ္။ ဒီသေဘာကို အသက္ ၁၁ ႏွစ္အရြယ္က ေတြးတာပါ။ ျမန္မာကေတာ့ မျမဲတရား အနိစၥပါတကားလို႔ပဲ ေတြးျပီးရပ္သြားမယ္။
အလုပ္သြားလုပ္ေတာ့လည္း လူၾကီးေတြနားရင္ သူကမနားဘူး။ နားဦးလို႔ လူၾကီးေတြ ေျပာေတာ့ လူငယ္က လူၾကီးေလာက္ အလုပ္မတြင္က်ယ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ လူၾကီးေတြရဲ႕အလုပ္ကို မီေအာင္ လူငယ္က မနားဘဲလုပ္ရမယ္လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ လူၾကီးေတြကလည္း အလုပ္တြင္ေအာင္ဆိုျပီး ထ လုပ္ၾကတယ္။ လူၾကီးေတြ အလုပ္သိမ္းေတာ့ သူက ခ်န္ရစ္ျပီး ဖိနပ္ၾကိဳးျပတ္ေတြ ေကာက္တယ္။ အိမ္က်ေတာ့ ၾကိဳးျပန္တပ္ေပးျပီး အလုပ္ခြင္မွာ စီးခ်င္သူစီးရေအာင္ ခ်ထားေပးလိုက္တယ္။ လူၾကီးေတြက ကင္းဂ်ိေရာရဲ႕ လုပ္ရပ္မွန္းသိေတာ့ ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။
 |
| Kinjiro Home |
အေမကလည္း ကင္းဂ်ိေရာ ၁၅ ႏွစ္သားမွာ ဆံုးတယ္။ ညီ ၂ ေယာက္ကို အဘြားအိမ္မွာအပ္ျပီး သူကေတာ့ ဦးၾကီးတစ္ေယာက္အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ညက်ေတာ့ မုန္ညင္းဆီမီးနဲ႔ စာဖတ္ဆယ္။ သူ႕ဦးၾကီးက လယ္သမားဟာ စာဖတ္စရာမလိုဘူး။ ဆီအကုန္မခံႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပတဲ့ၾကားက ခိုးဖတ္ေတာ့ ဦးၾကီးကမိလို႔ စိတ္ဆိုးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားပစ္ထားတဲ့ေျမကို ျပဳျပင္ျပီး သူမ်ားဆီက မုန္ညင္းေစ့ လက္တစ္ဆုပ္ကို ကိုယ့္ဘာသာစိုက္ေတာ့ ၄ ျပည္ ရလိုက္တယ္။
သဘာဝမိခင္က လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ေျမၾကီးဟာ မသံုးရင္ အလကားပါပဲ၊ ျပဳျပင္ျပီးသံုးေတာ့ တန္ဖိုးရွိလာတယ္။ ငယ္ေသာအရာကို အရင္းတည္က ၾကီးေသာအရာကို ေအာင္ျမင္မႈရႏိုင္တယ္ လို႔လည္း သေဘာေပါက္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားပစ္ထားတဲ့ေျမကို ျပဳျပင္ျပီး သူမ်ားပိုလို႔ပစ္ထားတဲ့ စပါးပိ်ဳးပင္ေတြကို စုျပီးစိုက္ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္စပါး တစ္တင္း ရလိုက္တယ္။ ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့ ၅ တင္းရတယ္။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္မွာ စပါးတင္း ၂၀ ပိုင္ေနျပီ။ ၄ ႏွစ္ၾကာေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ေနႏိုင္ျပီ။ ၂၃ ႏွစ္မွာ မိဘပိုင္ ေျမကြက္ အက်ယ္အဝန္းနဲ႔ တူမွ်တဲ့ ေျမေတြ ျပန္ပိုင္ဆိုင္လာျပီး အိမ္ကိုလည္း မူလအတိုင္း ျပဳျပင္သြားလို႔ ညီေတြျပန္ေခၚေတာ့ ညီအငယ္က ဖ်ားျပီး ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။
အသက္ ၂၆ ႏွစ္မွာ ျမိဳ႕စားရဲ႕ အိမ္ေတာ္ဝန္ ဆာမူရိုင္းတစ္ဦးရဲ႕ သားေတြကို ေက်ာင္းပို႔ရတဲ့ အလုပ္ကိုရလို႔ ျမိဳ႕တက္လုပ္တယ္။ ကေလးေတြ စာသင္ေတာ့ အခန္းဝကေန နားေထာင္ရင္း စာေတြလိုက္ျပီး က်က္မွတ္တယ္။ အဲသလို စာသင္ခ်င္လို႔ သူ႕အိမ္ကို ညီနဲ႔ ထားခဲ့တာပါပဲ။ အိမ္ေတာ္ဝန္နဲ႔ အတူေနရင္း အိမ္ေတာ္ဝန္ထမ္းေတြ စုေပါင္းျပီး ေငြစုေငြေခ်းသင္း ေထာင္တယ္။ လိုတဲ့လူကို ေငြထုတ္ေခ်းတယ္။ ျပန္ဆပ္ရင္ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ အတိုးေပးတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေငြထည့္ရတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ အိမ္ေတာ္ဝန္ရဲ႕ စီးပြားေရးခၽြတ္ျခံဳက်တာကို ျပန္မတ္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကင္းဂ်ိေရာ သတင္းၾကီးလာတယ္။
အသက္ ၃၁ ႏွစ္မွာ ကင္းဂ်ိေရာ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္။ ဇနီးကို ရြာမွာပစ္ထားခဲ့ရလို႔ ဇနီးက သူ႕မိဘအိမ္ ျပန္သြားတယ္။ ကေလးလည္း အဖတ္မတင္ဘူး။ ကင္းဂ်ိေရာက သူ႕မွာရွိတဲ့ ေျမ ၈ ဧကေလာက္ကို ညီနဲ႔ လႊဲထားတယ္။ အိမ္ေတာ္ဝန္ရဲ႕ စီးပြားေရးကို စီမံကိန္းခ်ျပီး ကူညီထူေထာင္ေပးတာကို သေဘာက်လို႔ ျမိဳ႕စားမင္းကလည္း ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကို အစမ္းျပန္လည္ထူေထာင္ခိုင္းတာ ေအာင္ျမင္ျပန္တယ္။ လယ္ယာကိုသာမက စိတ္ကိုလည္းထြန္ယက္ရမယ္ ဆိုျပီး လူထုကိုလည္း ဆုေပးဒဏ္ေပးစနစ္ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ စည္းရံုးလုပ္ေဆာင္ႏိုင္လို႔ ၁၀ ႏွစ္စီမံကိန္းကို ၉ ႏွစ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာပါတဲ့။
ကင္းဂ်ိေရာရဲ႕ စည္းရံုးလုပ္ေဆာင္ ေအာင္ျမင္ပံု သတင္းၾကီးလို႔ အသက္ ၅၆ ႏွစ္မွာ ဘုရင့္ဘ႑ာေတာ္တိုက္ အမႈထမ္းအျဖစ္ ခန္႔အပ္ျပီး ျမစ္ေရလႊဲ တူးေျမာင္းၾကီးတစ္ခု ေဆာက္လုပ္ေရးစီမံကိန္းဆြဲဖို႔ တာဝန္ေပးခံရတယ္။ စီမံကိန္းမွာ တူးေျမာင္းလမ္းေၾကာင္းက်တဲ့ နယ္ေျမအတြင္းက ေက်းရြာေတြကို ေရႊ႕ရမယ္။ ထံုးစံအတိုင္းဆိုရင္ (ျမန္မာစစ္အစိုးရလို) ဖယ္ၾက ဆိုျပီး အမိန္႔ခ်ရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကင္းဂ်ိေရာက ရြာေတြကို ေရႊ႕ဖို႔ စနစ္တက် ေနရာခ်ထားမယ္။ အေျခပ်က္သြားတာကို အခ်ိန္ေပးျပီး ျပန္လည္ဖြံ႕ျဖိဳးေအာင္ ထူေထာင္မယ္။ ျပီးမွ သူတို႕လုပ္အားနဲ႔ တူးေျမာင္းေဖါက္မယ္လို႔ စီမံကိန္း ေရးဆြဲတယ္။ ဘုရင့္အိမ္ေတာ္ဝန္ ဆာမူရိုင္းစစ္ဗိုလ္ေတြက ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ေတြလိုပဲ ပညာရွင္ရဲ႕ စီမံကိန္းကို မေစာင့္ႏိုင္ဘူး။ အျမန္လုပ္၊ အျမန္မ်က္ႏွာရခ်င္တယ္။ ျမိဳ႕ ၅ ျမိဳ႕က လူ ၅၀၀၀ အင္အားကို ခ်က္ခ်င္းစု လက္ငင္းလုပ္ခိုင္းေတာ့ မေအာင္ျမင္ေတာ့ဘူး။ အသံုးမျပဳလိုက္ရတဲ့ ကင္းဂ်ိေရာရဲ႕ စီမံခ်က္နဲ႔ နည္းပညာေတြကေတာ့ ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္ နည္းယူစရာ က်မ္းတဆူအျဖစ္ အျမတ္က်န္ရစ္တယ္။
ေနာက္တစ္ခါ ၃၁ ရြာ ဖြံ႕ျဖိဳးေရးစီမံကိန္းကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ တာယန္ယူရျပန္ေတာ့ က်န္းမာေရး မေကာင္းေတာ့ဘဲ ပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ အသက္ ရ၀ ေလာက္မွာ ကြယ္လြန္တယ္။ အသက္ ၁၉ ႏွစ္က စျပီး ေရးခဲ့တဲ့ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းေတြ က်န္ရစ္တယ္။ သူ႕တပည့္တပန္းေတြ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတြက အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု တည္ေထာင္ျပီး သူ႕စာေပနဲ႔ သူ႕အေတြးအေခၚေတြကို စုေဆာင္းေလ့လာ က်င့္သံုးခဲ့ၾကတယ္။ ေခတ္သစ္ဂ်ပန္ျပည္ တိုးတက္ေရးရဲ႕ တြန္းအား ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ဝန္ဇင္းမင္းရာဇာ၊ ကင္းဝန္မင္းၾကီး၊ ေယာမင္းၾကီး၊ ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းစတဲ့ သုခမိန္ေတြရဲ႕ စာေပနဲ႔ အယူအဆေတြကို စုစည္းေလ့လာတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းလည္းမရွိ၊ ေလ့လာ ေဖာ္ထုတ္တာလည္း မရွိ။ စာကို ေကာင္းေကာင္းမသင္ခဲ့ရတဲ့ ကင္းဂ်ိေရာလို လယ္သမားဆင္းရဲသားကေတာင္ စာတတ္ေပတတ္ျဖစ္ျပီး ထိပ္တန္းေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္ခဲ့ရင္ ငါတို႔လည္း ဘာေၾကာင့္မျဖစ္ရမွာလဲလို႔ ေတြးျပီး ႏိုင္ငံျငိမ္းခ်မ္းေခတ္မီေအာင္ အားထုတ္ၾကရမွာပါ။ ဥိးေအာင္ဆန္းေျပာခဲ့ဖူးသလို ျပဲေနေအာင္ လုပ္ၾကရမွာပါ။
ျမန္မာကင္းဂ်ိေရာေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္ေပၚပါေစ။
ေမႏွင္းလဲ့မြန္ကလည္း ဂ်ပန္စာေပက စာေကာင္းေပေကာင္းေတြ ဘာသာျပန္ႏိုင္ပါေစ။
No comments:
Post a Comment