ေဒါက္တာ ေမာင္ဘခ်စ္
စက္တင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၀
ေလာကႀကီးဟာ အင္မတန္ရႈပ္သည္။ အာဏာရထားသူမ်ားက ပိုၿပီးရႈပ္ေထြး ေနတတ္သည္။
သက္႐ွဴေနသမွ် လူအမ်ားအတြက္လည္း ႐ႈပ္ပါေသးသည္။
ကိုယ္မ႐ႈပ္ေပမယ့္ သူ ႐ႈပ္သည္။
ကိုယ္႐ႈပ္ သူရႈပ္ဆိုလွ်င္ ပို႐ႈပ္ေသးသည္။
ခု ေရြးေကာက္ပြဲ။
လူမိုက္ကို ေဝးေဝးေရွာင္
ေဝးေဝးမေရွာင္ႏိုင္ မေနႏိုင္သူမ်ားက ဝင္ေရြးပါသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အတြင္းေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုၾကသည္။
ျပည္သူ႔ဒုကၡကို သူတို႔ ကယ္လိုၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ...
x x x
တခါက ျခေသၤ့တေကာင္ အ႐ိုးစူးသည္။
အင္မတန္ ခံရခက္သည္။
သူေအာ္ေနေသာေၾကာင့္ သစ္ေတာက္ငွက္က ေမးသည္။
“ဘာလို႔ဒီေလာက္ေအာ္ေနတာလဲ၊ စတိတ္ရိႈးအတြက္ ေလ့က်င့္ေနတာလား။ လီယိုနတ္ေမာင္ေမာင္လြင္တို႔ ဝိုင္းစုခိုင္သိမ္း တို႔ ျပန္ကုန္ၿပီ”
“က်ဳပ္ပါးေစာင္ထဲမွာ အ႐ိုးဝင္ေနတယ္ထင္ပါ့”
“အင္း၊ ဒါဆုိရင္ နယူးေယာက္က သြားေဆးခန္း သြားမွာလား”
“ဘာ”
“မိုးမခထဲမွာ ေၾကာ္ျငာပါတယ္”
“ဘာေတြေျပာေတာလဲ၊ ဒီမွာ နာရတဲ့ၾကားထဲ”
“ဒါဆိုလည္း အရွင္ ပါးစပ္ ဟထားပါ၊ ကြၽႏ္ုပ္ ဝင္ၾကည့္ေပးမည္”
ျခေသၤ့ ပါးစပ္ဟထားသည္။
ျခေသၤ့ပါးစပ္သည္ နံလွေသာေၾကာင့္ သစ္ေတာက္ငွက္သည္ ႏွာေခါင္းစည္းကို စည္းကာ ဝင္သြားေလသည္။
သစ္ေတာက္ငွက္က ျခေသၤ့ ခံတြင္း ဝင္ကာ ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္ထြက္လာကာ ေျပာသည္။
“နံလိုက္တာ ၊ အဲေလ ခင္ဗ်ား အ႐ိုးစူးေနတာက ဟိုး အတြင္းထဲမွာပါလား။ လည္ေခ်ာင္းမွာ စူးဝင္ေနတယ္”
“ေကာင္းၿပီေလ၊ လည္ေခ်ာင္းက အ႐ိုးကို ႏႈတ္လိုက္ပါ”
သစ္ေတာက္ငွက္သည္ ခံတြင္းထဲကို ေနာက္တႀကိမ္ဝင္ကာ အ႐ိုးကိုႏႈတ္သည္။
“ယံကမာေလ ပူးလီးဆံခပ္... ၊ ေဘးေလးဆပ္... ၊ ေဘးေလးဆပ္... ”
(ေရွးေခတ္ ေဂၚရင္ဂ်ီ ကုလားမ်ား အလုပ္လုပ္ရာတြင္ဆိုေသာ သီခ်င္းျဖစ္သည္။ ေနာက္လူေတြ မွတ္သားႏိုင္ဖို႔ ေစတနာေရွ႕ထား ေဖာ္ျပပါသည္။ အျမင္ကပ္ၾကကုန္ ... ေမာင္ဘခ်စ္)
သစ္ေတာက္ငွက္သည္ ခြၽန္ထက္ေနေသာအရိုးကို အားစိုက္ကာ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
“ႁပြတ္... ” အ႐ိုးထြက္လာသည္။
“ေၾသာ္... ၊ ေကာင္းသြားၿပီပဲ”
ျခေသၤ့ ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားသည္။ မၿငီးျငဴေနေတာ့။
ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ထြက္သြားေလသည္။ (ျခေသၤ့မထံ သြားဆရာဝန္ခ သြားတင္ဟန္တူသည္)
ျခေသၤ့ႏွင့္ သစ္ေတာက္ငွက္တို႔ မဆံုျဖစ္ၾကေတာ့။
ေနာက္တႀကိမ္ ျခေသၤ့ႏွင့္ သစ္ေတာက္ငွက္ ဆံုၾကေသာအခါ သစ္ေတာက္ငွက္က ျခေသၤ့ကို ေမးသည္။
“ဘယ့္ႏွယ့္လဲ၊ ေနသာထိုင္သာရွိရဲ႕လား”
“ေကာင္းသြားၿပီဗ်”
“ဒါဆို ဗ်ဴဆလြန္းတို႔၊ အႏွိပ္ခန္းတို႔ ခါရာအိုေကးတို႔ သြားႏိုင္ၿပီေပါ့”
“တိုးတိုး... ... ... မဒမ္ျခေသၤ့ (ဒိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္) ေရာက္ေနတယ္”
“ခုလို အဆင္ေျပတာ က်ဳပ္လုပ္ေပးလိုက္လို႔ေလ။ ခင္ဗ်ား ေက်းဇူးတင္စကားေလး ဘာေလး မဆိုခ်င္ဘူးလား”
“ေက်းဇူးတင္ရမယ္ ... ဟုတ္လား ... ၊ မင္းကသာ ျခေသၤခံတြင္းက ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ လြတ္ေျမာက္လာတာကို ေက်းဇူးတင္ဖို႔ ေကာင္းတယ္”
ဘယ့္နဲ႔ရွိစ။
x x x
ျခေသၤ့သည္ တိရစၧာန္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏အေတြးသည္ တိရစၧာန္အေတြးသာ ျဖစ္သည္။
အသက္ရွင္ခြင့္ ေပးသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ပါ။
ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပးသည္ကို ေက်းဇူးတင္ပါ။ လႈပ္ရွားမွ မုန္႔စားရမည္။
ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ တို႔တေတြ လမ္းေတြ ခင္းေပးေနသည္ မဟုတ္ပါလား။
ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာမ်ားျဖင့္သာ လမ္းခင္းသည္။
လမ္းမႀကီးေတြ ပ်က္တယ္ ဟုတ္လား။ ဝင္ဒါမီယာတို႔ ေရႊေတာင္ၾကားတို႔ လမ္းပ်က္တယ္ ဟုတ္လား။
က်ဳပ္တို႔ လုပ္သားျပည္သူေတြေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြကို လမ္းခင္းေပးတာ။ အဲဒီရပ္ကြက္ေတြထဲ ေရတြန္းလွည္းပဲ ဝင္တာ။
ဒါ အေျခခံက်တာေပါ့ဗ်။
ၾကံ႕ဖြတ္သည္ ျပည္သူ႔ပိုက္ဆံေတြျဖင့္ ကပ္တရာေတြကုိဝယ္ကာ တဝက္ စားသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းမ်ားတြင္ ကပ္ ၅ဝ သာ က်န္ေတာ့သည္။
လမ္းတံတားအင္ဂ်င္နီရာက ေနာက္ထပ္ စားသည္။
ကပ္တရာလမ္းသည္ ကပ္ ၂၅ သာ က်န္ေတာ့သည္။
ဒါေၾကာင့္ ကြန္ဂရိလမ္းေတြကို ခင္းျပန္သည္။
ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာမ်ားျဖင့္သာ တံတားေတြ ေဆာက္သည္။
ျမန္မာေကာ္မရွင္ျဖင့္သာ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပသည္။
ေမာင္ဘခ်စ္တို႔ ဘာလိုေသးလဲ။
x x x
ေမာင္ဘခ်စ္တို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး မီး တခါတခါလာသည္။
ေရတခါတခါ လာသည္။
ဒါကို ေမာင္ဘခ်စ္တို႔က ေက်းဇူးတင္ရေပမည္။
“တို႔ေနျပည္ေတာ္ကိုေတာ့ မတုနဲ႔... ”
ျခေသၤ့ႀကီးက မေျပာေသာ္လည္း ေျပာဟန္ျပဳသည္။
မင္းတုန္းမင္းႀကီးလက္ထက္ ဘယ္မွာ လမ္းမီးေတြ ရွိလို႕လဲ၊ လွ်ပ္စစ္မီး တခါတခါရတာ ေက်းဇူးတင္ဖို႔ ေကာင္းသည္ တဲ့ ..
x x x
ေမာင္ဘခ်စ္တို႔ အေႂကြလို႔ သေဘာထားသည့္ ၁၀၀ တန္ ၂ဝဝ တန္နဲ႔ ၅၀၀ တန္တို႔ဟာ ကြၽန္သုတ္တဲ့ လက္သုတ္ပုဝါလို ဖာတရာႏွင့္။
ထိုပိုက္ဆံေတြကို ဓာတ္ခြဲၾကည့္လွ်င္ အီကိုလိုင္း၊ ဆစ္ဖလစ္၊ ဟိုက္ပါတိုက္တစ္ဘီပိုး။ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ပိုက္ဆံမ်ားသည္ ပိုးေမြးရာပိုး ျဖန္႔ျဖဴးရာဌာန ျဖစ္သည္။
ေရာဂါျဖစ္ရင္လည္း ရပါေသးသည္။
သာကဒိုး ေသသြားလို႔ေပါ့။
ႏို႔မိုဆို စူလာနဖာနဲ႔ ဗီးစပ္ရြက္ေတြ တိုက္ႏိုင္သည္။
ထိုအရြက္မ်ား နိဗၺာန္ရြက္မ်ားဟု ေခၚသင့္သည္။ ဘဝကူး ေကာင္းသည္။
ခုလည္း ေရာဂါကို ျမန္မာေတြ မေၾကာက္ၾကပါ။
ကြမ္းယာဆိုင္မွာ စပ္ေဆး ေသာက္လိုက္႐ံုပင္။
ေဆးမရွိေသာ ေဆး႐ံုမ်ားကို ထားေပးထားသည္။
ေရာဂါျဖစ္လာလို႔ကေတာ့ ... အဲေလ ဘဝကူးေကာင္းပါသည္။
x x x
ျခေသၤ့ႀကီးက ဆိုသည္။
ျမန္မာ့စီးပြားေရး ဦးေမာ့လာၿပီ၊ ဦးေမာ့မွာေပါ့၊ (ပဲ့နစ္သြားၿပီကိုး။)
ျခေသၤ့မိသားစုက ဆိုသည္။ “တို႔ကေတာ့ ခ်မ္းသာပါသတဲ့”
သီခ်င္းထဲမွာ ေျပာထားတာပဲ မဟုတ္လား။ တို႔ဘိုးဘြား အေမြစစ္ေတြေလ။
“အေမြကို ငါပိုင္၏” ျခေသၤႀကီးက ဆိုသည္။
ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတမ်ားကို ေရာင္းစားတာ ငါရဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္ေလ။
ေရႊတြင္း ေငြတြင္း ပယင္း ဒုတၱာ … ဖားေတြ ေႁမြေတြမက်န္ သူပိုင္သတဲ့။
x x x
ခုတေလာ ျခေသၤႀကီး ဓာတ္ပံုေတြကို ေတြ႔သည္။
သူ တရားေတြ ထိုင္သည္။
ဗုဒၶဂယာတြင္ ထိုင္သည္။ တ႐ုတ္တြင္လည္း ထိုင္သည္။
ေကာင္းေလွာက္ေတး။ ေကာင္းေလွာက္ေတး။
သာဓုေခၚရပါ၏။
ခုမွေတာ့ အရွင္မထြက္ႏိုင္ေတာ့။
အေသထြက္နဲ႔သာ ထြက္သြားပါမည္။
သူထြက္ေတာ့လည္း ေနာက္တေကာင္ တက္မွာေပါ့။
သူ မတက္မီက ေစာေမာင္ ...။
ေစာေမာင္ မတက္မီက ေမာင္ေမာင္ ...။
ေမာင္ေမာင္ မတက္မီက စိန္လြင္။
စိန္လြင္ မတက္မီက ေနဝင္း ...။
စစ္အာဏာရွင္ေတြ အရင္ကလည္း အေသထြက္ ခုေတာ့လည္း အားလံုး အေသထြက္ကုန္ပါၿပီ။
သူထြက္ေတာ့လည္း ေနာက္တေကာင္ ...
သူ႔အရင္က တေကာင္ သူက တေကာင္ ...။ ။
