ျမန္မာစစ္မ်က္ႏွာ (၁၄)

တပ္စုမႈး ေဆးရံုတက္ရျခင္း

တပ္စုမႈးဆိုသည္မွာ နာမည္ခံသက္သက္ျဖစ္ျပီး တပ္စုကိုဦးေဆာင္သည့္ တပ္စုကုိယ္စားျပဳသည့္ စိတ္ဓါတ္ စိုးစဥ္းမွ်မရွိေပ။ ဒုတိယေခါင္းေဆာင္ တပ္ၾကပ္ၾကီးထံ တာဝန္ အားလံုးလႊဲထားေလသည္။ အမ်ားအျမင္တြင္မူ အလြန္ပင္ပမ္းႏြမ္းနယ္သည့္ဟန္ျပေလ၏။ ျမန္မာျပည္သို႔ ဝင္ေရာက္ျပီးေနာက္ ေနမေကာင္းဟုဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့ထံတြင္ ျငီးတြားေလသည္။ ေဆး စစ္ေဆးမႈကိုေတာ့ လကၼခံေခ်။

ေတာင္ငူမွထြက္ခြါျပီးေနာက္ ရက္အနည္းငယ္ၾကာတြင္ျဖစ္သည္။

ျမန္မာစစ္မ်က္ႏွာသည္ ေရွ႕တန္းတြင္ ခရီးေရာက္လ်က္ရွိျပီး ျမန္မာတျပည္လံုး ရပ္ရြာေအးခ်မ္းမႈတြင္ ျပႆနာမ်ားျဖင့္ၾကံဳေတြ႕ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အလွည့္က်တပ္စုသည္ ျမန္မာျပည္တြင္းမွ ျပန္လွည့္ရရန္ ေကာလဟလမ်ားထြက္ေပၚေန၏။

ခႏၶာကိုယ္က အားနည္းလာျပီး လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္မရွိေသာ တပ္စုမႈးသည္ တပ္စုအားလည္း ညႊန္ၾကားခ်က္မေပးႏိုင္သျဖင့္ တပ္စုသည္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးပိေနေလ၏။ ဤအခ်က္ကို တပ္ခြဲမႈးသည္ သတိထားမိျပီး စိတ္ပူေလ၏။ ထို႔ေနာက္ တပ္စုမႈးအား ေဆးရံုတင္ေစေလ၏။ ခႏၶာကိုယ္ အင္အားျပန္လည္ျပည့္ဝလာမည့္ နည္းလမ္းမ်ားကို စဥ္းစားလွ်က္ တပ္ခြဲမႈးႏွင့္တိုင္ပင္၍ ေဆးရံုတင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

သူ႕တြင္ အဆုတ္ပြျခင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေရာဂါရွိခဲ့ဖူးေၾကာင္း က်န္းမာေရးမွတ္တမ္းမ်ားအရ သိရေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္က ဤေရာဂါႏွင့္ပတ္သက္ေသာ လကၡဏာမ်ား ထူးထူးျခားျခား မေတြ႕ရေပ။ ေဆးစစ္မွတ္တမ္းတြင္မူ  အဆုတ္ပြေရာဂါ သံသယရွိျခင္းဟူ၍ ေဆးရံုတက္ခြင့္ရရန္ မွတ္ခ်က္ေရးလိုက္၏။

ကၽြန္ေတာ္က ေဆးရံုတြင္ရွိသည့္အခါ ေဆးရံုတက္ေနေသာ္လည္း “ဒီဟာက မေကာင္းေသး။ ဟိုဟာက မေကာင္းေသး” စသျဖင့္ ေျပာရန္ အၾကံေပးထား၏။ တပ္ခြဲမႈးက စိတ္ပူသျဖင့္ လာၾကည့္သည့္အခါတိုင္း “လူနာအေျခေန ဘယ္လိုေနလဲ”စသည္ျဖင့္ ေမးျမန္းရန္ စည္းဝါးရိုက္ထားၾကသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ အလွည့္က်တပ္မ်ား တသုတ္ျပီးတသုတ္ေရႊ႕ၾကရာ “အိမ္ျမန္ျမန္ျပန္ရေတာ့မယ္”ဟူေသာ အသံမ်ားထြက္လာေလ၏။

“မင္းတို႔က အိမ္ျမန္ျမန္ ျပန္ေရာက္ျပီး ငါက ေဆးရံုမွာက်န္ရစ္မယ္ဆိုေတာ့ မင္းတို႔ကို မနာလိုဘူးေဟ့”

-ဟုဆိုကာ ေဆးရံုမွဆင္းေျပးေလေတာ့၏။

လာေခ်ျပီ ေကာ္လီရာ(ကာလဝမ္းေရာဂါ)

ေရွ႕တန္းတပ္ေနာက္သို႔လိုက္ရန္ မူလ မႏၱေလးသို႔ အေရာက္သြားရန္ျဖစ္ေသာ လမ္းေၾကာင္းမွ ေသြဖီ၍ မိုးေခါင္ေရရွားရပ္ဝန္း မိတၳီလာကိုျဖတ္၍ ခ်ီတက္ရန္ ၾကံဳရျပန္ေလသည္။ အပူေလာင္ခံေနရေသာတပ္အား ဒလၾကမ္းႏွင္သည့္အျဖစ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ရေလေတာ့၏။

ခ်ီတက္ေနစဥ္အတြင္း အုန္းေရေရာ ေသာက္ေရေရာ လံုးဝ မရရွိခဲ့ေပ။ ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာလည္ေခ်ာင္းကို ေနာက္က်ိေနေသာ ျမစ္ေရ၏ ကမ္းနံေဘး၌ လက္ယက္တြင္းေလးတူးျပီး ရေသာေရျဖင့္ စိုရေလသည္။ မည္သို႔မွ် မသန္႔ႏိုင္ေပ။

ဤအေတာအတြင္း ရဲေဘာ္၂ေယာက္မွာ ေဆးရံုတင္ရေလ၏။

ေမလ ၆ရက္ေန႔တြင္ စစ္ကိုင္းအနီး ပင္းယသို႔ေရာက္ရွိလာျပီး ေစာင့္ေနရေလသည္။ ၄င္းရြာတြင္ သံလြင္ေခ်ာင္းရွိျပီး သံုးေရလံုေလာက္ကာ ၾကိဳခ်က္၍ေသာက္ရေသာေၾကာင့္ ေရေနာက္ ေသာက္ရေသာဒုကၡမွ ခဏတာ ျငိမ္းေအးသြား၏။

တစ္ညတြင္ တပ္ခြဲမႈးအမိန္႔ျဖင့္ မႏၱေလးရွိ ေျခလ်င္တပ္မ ၅၅၏ေဆးတပ္မမႈးထံ သြားရ၏။ တပ္ခြဲတြင္ “ေကာ္ရီလာေရာဂါကူးစက္ေနသည္” ကို အျမန္သတင္းပို႔ျပီး ျပန္လာရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း မသြားခင္မွာပင္ ရဲေဘာ္ ၃ေယာက္ ေသဆံုးေလသည္။ တစ္ေယာက္မွာ ကာကြယ္ေဆးထိုးရန္ ျငင္းဆန္ခဲ့သူျဖစ္ျပီး၊ က်န္၂ေယာက္မွာ ေဆးရံုတင္ထားရာမွ ေသဆံုးသူမ်ားျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ တပ္မ၅၅ ေဆးတပ္မမႈးအား ညတြင္းခ်င္းသတင္းပို႔ျပီး တပ္ခြဲကို ေဆးစစ္ရာ လူ၂၀မွာ ဝမ္းေလွ်ာေနၾကျပီး ေရာဂါလကၡဏာမ်ား ေတာ္ေတာ္ျပေနေလသည္။ ဤရဲေဘာ္မ်ားကို လူနာမ်ားအျဖစ္ ေဆးရံုတင္ရန္ စီစဥ္ရေတာ့၏။ အုပ္စုလိုက္ သီးျခားစီခြဲထားျပီး antiseptic carbolic acid emulsion ကို မ်ားမ်ားသံုးလိုက္၏။ ဒုတိယဆင့္ လူနာမ်ားကိုလည္း ကာကြယ္ျပီးသားျဖစ္သြားေလ၏။

ဤ phenol emulsion ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကူးစက္ျပန္႔ပြားမႈကို ဟန္႔တားႏိုင္လိုက္ကာ ေဆးတပ္မမႈးထံမွလည္း ေထြေထြထူးထူး အကူအညီ ေတာင္းစရာမလိုေတာ့ေပ။

ေဆးတပ္မမႈးက ၄င္းေအာက္ရွိ အရာရွိမ်ားအား ေရာဂါ မကူးစက္ေစရန္ တပ္ခြဲမ်ားကို သီးျခားစီထားရန္ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားထုတ္ျပီး “တပ္ခြဲတခုမွာ ဤသို႔ကုသမႈျဖင့္ ကာကြယ္လိုက္ႏိုင္သည့္ ေက်နပ္စရာေကာင္းသည့္ ကုထံုးသတင္းေကာင္း” ကိုပါ ေဖၚျပျခင္းခံရေလသည္။

ေန႔စဥ္ စစ္ေဆးေရးအုပ္စုက လူနာမ်ား၏တိုးတက္မႈကို အၾကိမ္ၾကိမ္ စစ္ေဆးေပးေသာေၾကာင့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္မွ အဖိတ္အစင္ မရွိေတာ့ပါ။ ဤအတြက္ေၾကာင့္ေပလား မဆိုႏိုင္ ဒီတခါေတာ့ ျမန္မာျပည္တပ္မ ေဆးတပ္မမႈးက အေခၚေတြ႕ခံရျပီး တပ္ခြဲတြင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပံု တိုးတက္လာပံုမ်ားကို အေသးစိတ္ေမးျမန္းကာ ခ်ီးက်ဴးစကားႏွင့္အတူ တပ္ခြဲမႈးေအာက္မွ အရာရွိမ်ားကိုလည္း ဂုဏ္ျပဳေက်းဇူးတင္စကားဆိုေလ၏။

အုပ္စုခြဲထားျပီး ၁၀ရက္ၾကာတိုင္ေအာင္ ေရာဂါမတိုးလာပဲ က်န္းမာေသာလူနာမ်ားကိုကား ဒီထက္ပို၍ သီးသန္႔ ခြဲထားရန္မလိုဟု ဆံုးျဖတ္ျပီး တပ္ခြဲမႈးႏွင့္ အက်ိဳးအေၾကာင္း အခ်ိန္ယူ ေဆြးေႏြးကာ အုပ္စုခြဲထားျခင္းကို ရုတ္သိမ္းရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စကၤာပူေတာင္ဖက္ပိုင္း ေဆးတပ္မွ စစ္ေဆးေရးလာမည္ဆိုေသာ သတင္းက ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ဤတြင္ တပ္ခြဲမႈးသည္ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖင့္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ေဆာင္ရြက္ထားေသာ ကိစၥကို ေမ့သြားေလဟန္ျဖင့္-

“အီနာဂခိစံ အုပ္စုမခြဲပဲ ေရာထားလို႔ ဒုကၡမေရာက္ေပဘူးလား”-ဟု

ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ျပဳထားသည့္ႏွယ္ ေမးခြန္းထြက္လာေလသည္။

“ဟင့္အင္း ႏွစ္ေယာက္တိုင္ပင္ျပီး လုပ္ထားခဲ့တာကို အခုမွ ကၽြန္ေတာ့ကိုခ်ည္း ပံုခ်လို႔ မရဘူး။ စစ္ေဆးေရးမလာခင္မွာ မခြဲပဲထားတဲ့ အေျခအေနေတြကို သံုးသပ္ျပလိုက္ရင္ျပီးတာပဲ၊ ဘာလို႔ ခုမွ ဂေယာင္ကတမ္းျဖစ္ေနရတာလဲ”-ဟု ျပန္ေျပာရေတာ့၏။

ဤစစ္ေဆးေရးကိစၥလည္း ေအာင္ျမင္စြာျပီးဆံုးခဲ့ေပသည္။ ဤတြင္ တပ္ခြဲမႈးက မိမိဆံုးျဖတ္ခ်က္က မွန္သြားတယ္ဆိုေသာ အမူအရာသို႔ေျပာင္းလဲသြားကာ အလြန္ေက်နပ္အားရေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ “တပ္ခြဲကေရာဂါကူးစက္မႈ မရွိေတာ့ဘူး”ဟု ဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့အား

“အီနာဂခီစံ ဒီဝီဇံတပ္႒ာနခ်ဳပ္ထိသြားျပီး အုန္းပင္တက္လက္မွတ္ (ေထာက္ခံစာ) သြားယူလို႔ရျပီ”-ဟု ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္ေနသည္မွာ ရႈးမ်ားေနသလားဟုပင္ မဆိုႏိုင္ပါ။

မိမိလက္ေအာက္ငယ္သားမ်ားကို အေလးဂရုျပဳသည္ဆိုပါက မိမိကိုယ္တိုင္ ႒ာနခ်ဳပ္ကိုသြားရန္ အစီအစဥ္ရွိရေပမည္။ သူသည္ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား မ်က္ႏွာေကာင္းရသည့္ကိစၥဆိုသည္မွာ တပ္ခြဲမႈး၏ ၾကိဳးစားဦးေဆာင္မႈႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္ဆိုသည္ကို မသိေလေရာ့သလား။

သူသည္ မိမိလက္ေအာက္မွလူ နာမည္ေကာင္းရသည့္ကိစၥတြင္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ျခင္းမရွိေပ။

ျမန္မာျပည္ အလြန္ေဝးသီေခါင္ဖ်ားေသာ ရြာ၌ တပ္ခြဲတစ္ခုသည္ ကာလဝမ္းေရာဂါကူးစက္ခံေနရ၏။ အခုအခ်ိန္ထိ အေလးအနက္ထား၍ ေဆးစစ္ ကုသမႈမ်ား လာလုပ္ၾကသည္ဆိုသည့္ ပံုစံမ်ိဳးုလည္း မၾကားရေသးပါ။ လူနာအျဖစ္ ေဆးရံုတင္ကုသခံေနရေသာ ရဲေဘာ္မ်ားလည္း အမရပူရတြင္ မလႊဲေျပာင္းခင္အထိ တစ္တပ္လံုး မိခင္တပ္ရင္းသို႔ ျပန္ၾကရ၏။