ဆန္ဖရန္စစၥကိုပင္လယ္ေအာ္ေဒသရဲ႕ေတာင္ဘက္ က်မတို႔ေနထိုင္တဲ့ ဆီလီကြန္ဗယ္လီ ဟာ ကမာၻ႕ကြန္ျပဴတာနဲ႔ အိုင္တီနည္းပညာတို႔ရဲ႕ ဗဟိုခ်က္လို႔ တင္စားတဲ့ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ အဆင့္ျမင့္နည္းပညာမ်ားတိုးတက္ထြန္းကားရာ၊ သုေတသနျပဳရွာေဖြရာ၊ အသံုးခ်လုပ္ကိုင္ရာ ေနရာေေဒသတခုျဖစ္ျပီး အဆင့္ျမင့္နည္းပညာ ကမာၻ႕ထိပ္တန္းကုမၸဏီၾကီးေပါင္း ၁၅၀၀ ေက်ာ္ ရံုးစိုက္ရာေဒသလည္းျဖစ္ပါတယ္။
အလည္လာၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို ဒီေဒသရဲ့အမွတ္သေကၤတတခုျဖစ္တဲ့ လူသားေတြရဲ႕ စိတ္ကူးနဲ႔ တီထြင္ၾကံဆမႈမ်ား၊ ရွာေဖြေတြ႕ရွိမႈမ်ားကို ျပသထားျပီး ကိုယ္တိုင္လည္း စမ္းသပ္ခံစား ၾကည့္ႏိုင္တဲ့ နည္းပညာျပတိုက္ Tech Museum
လူသားတို႔ရဲ႕ အံ့ၾသဖြယ္ရာတီထြင္မႈမ်ားကို သိပၸံနည္းနဲ႔ စနစ္တက် ရွင္းလင္္းေဖာ္ျပႏိုင္ေပမဲ့ ကမာၻအရပ္ရပ္ကသိပၸံပညာရွင္မ်ား ယခုထက္တိုင္ အေျဖရွာလို႔မရေသးတဲ့ သဘာဝျဖစ္ရပ္ေနရာတခုလည္း ဒီေဒသမွာရွိေနပါေသးတယ္။ Mystery Spot လို႔ေခၚတဲ့ေနရာမွာ ရူပေဗဒနိယမေတြ ဖီဆန္ေနတာေတြ႕ရပါမယ္။ ဆီလီကြန္ဗယ္လီရဲ႕အခ်က္အခ်ာ ဆန္ဟိုေဆးျမိဳ႕မွ ေတာင္ပုလုကမာၻေအးေစတီေတာ္တည္ရွိရာ ဆန္တာခရုဇ္ျမိဳ႕ဖက္သြားရာလမ္း စေကာ့ဗယ္လီေတာအုပ္အတြင္းမွာ တည္ရွိပါတယ္။
ဒီေပ ၁၅၀ ေလာက္ရွိတဲ့ ေနရာေလးမွာ ရူပေဗဒနိယမေတြျဖစ္တဲ့ အကြာအေဝးေၾကာင့္ အရြယ္အစား အၾကီးအေသး ေျပာင္းလဲျမင္ရျခင္း(Perspective) ေျမဆြဲအားေၾကာင့္ အရွိန္တိုးျခင္း(velocity) ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္အရပ္သို႔သာ အျမဲညႊန္ရမည္ျဖစ္ေသာသံလိုက္အိမ္ေျမွာင္သဘာဝ္(compass) ျမင့္ရာမွနိမ့္ရာသို႔သာက်ဆင္းရမည္ျဖစ္ေသာေျမဆြဲအား(gravity) ေရျပင္ညီတြင္ တသမတ္တည္းတူညီရမည္ျဖစ္ေသာ အျမင့္(height)တို႔ဟာ မမွန္ကန္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီေျမကြက္ရဲ႕မူလပိုင္ရွင္ မစၥတာ ပရက္သာက ေႏြရာသီတဲတခုေဆာက္ဖို႔လုပ္တဲ့အခါ သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္ အလုပ္မလုပ္ေၾကာင္း စျပီးသတိျပဳမိတယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ ေခါင္းမူးေဝသလို ေလးလံသလိုလဲခံစားရျပီး ဒီေနရာကေန ဆင္းေျပးခ်င္စိတ္ေပါက္ေနခဲ့တယ္။
ပညာရွင္မ်ားကိုေမးျမန္းၾကည့္တဲ့အခါ အနီးအနားနဲ႔ ေျမၾကီးထဲမွာ သံဆူးၾကိဳးတို႔ သတၱဳတို႔လဲမရွိပဲနဲ႔ ထူးဆန္းေနတာကိုသာေတြ႕ခဲ့ရျပီး ၁၉၄၀ ခုႏွစ္မွာေတာ့ အမ်ားျပည္သူကို စမ္းသပ္ၾကည့္ရႈခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။
က်မတို႔မိသားစု ပထမဆံုးအၾကိမ္ သြားေရာက္စူးစမ္းေလ့လာခဲ့စဥ္က က်မရဲ႕ခင္ပြန္းသည္ ရူပေဗဒနဲ႔အီလက္ထရြန္းနစ္ပညာရွင္ ေဒါက္တာေက်ာ္တင့္က ဦးေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။
ဧည့္လမ္းညႊန္က ဒီေျမကြက္ေတာင္ေစာင္းထဲမွာေပါက္ေနတဲ့ သစ္ပင္မ်ားကို အရင္ဆံုးရွင္းျပပါတယ္။ သစ္ပင္ေတြဟာ ေျမာက္ကမာၻလံုးျခမ္းမွာရွိေသာ္လည္း ေတာင္ကမာၻလံုးျခမ္းက သစ္ပင္မ်ားကဲ့သို႔ နာရီလက္တံနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ေစာင္းျပီးေပါက္ေနပါတယ္။ University of California (Davis
ေဟာေတာ့ သစ္ပင္ေတြသာမက က်မတို႔လဲ နာရီလက္တံနဲ႔ေျပာင္းျပန္ ေစာင္းရပ္ေနၾကပါေရာလား။
က်မတို႔ရပ္ေနတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းကေလးဟာ ၂၇ ဒီဂရီသာေျပေျပေလးေစာင္းေပမဲ့ အမ်ားၾကီးပိုျပီး မတ္ေစာက္သေယာင္ထင္ေနရတယ္။ ေျခလွမ္းေတြလည္း ေလးလံျပီးမနည္းလွမ္းတက္ေနရသလိုခံစားရတယ္။
ဧည့္လမ္းညႊန္က-
“ခင္ဗ်ားတို႔မွာ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြပါသလား။”
“ပါတယ္။”
“ဒါဆိုရင္ ပိတ္ၾကည့္ပါအံုး။”
လက္ကိုင္ဖုန္းေတြဟာ ေခၚလို႔လဲမရ ပိတ္လို႔လဲမရ သခင္အမိန္႔ကို မနာခံၾကေတာ့ပါဘူး။
ဧည့္လမ္းညႊန္က က်မတို႔ကို ေတာင္ကုန္းေပၚက အိမ္ကေလးဆီကို ေေခၚလာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ထဲမဝင္ခင္ အေျမွာင္းေဖာ္ထားတဲ့ သစ္သားျပားတခုကို ျပတင္းေပါက္မွာတင္လိုက္ျပီး ပါလာတဲ့ ေရျပင္ညီတိုင္းကရိယာနဲ႔ သစ္သားျပားဟာ ေရျပင္နဲ႔တေျပးညီျဖစ္္ေၾကာင္း ျပပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘိလိယက္ေဘာလံုးတလံုးကို သစ္သားျပားေပၚတင္ျပီး အားနည္းနည္းထည့္ျပီး လွိမ့္လိုက္ပါတယ္။ ေဘာလံုးဟာ သစ္သားျပားရဲ႕တဖက္စြန္းကို လိမ့္သြားျပီး ေအာက္ကိုက်သြားရမယ့္အစား က်န္တဖက္စြန္းဖက္ကို ျပန္လိမ့္လာတာကို အံ့ၾသဖြယ္ရာေတြ႕ရပါတယ္။
“ဟယ္။”
အာေမဋိတ္သံမ်ားထြက္လာျပီး့ ဧည့္လမ္းညႊန္က-
“ခင္ဗ်ားတို႔မွာ လွိမ့္စရာ ေရသန္႔ဗူး၊ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးပါရင္ လွိမ့္ၾကည့္ၾကပါအံုး။”
စိမ္ေခၚျပန္တယ္။
က်မရဲ႕ေသာက္လက္စ ေရသန္႔ဗူးကလဲ ေျမဆြဲအားကို ဆန္႔က်င္ျပီး ေရြ႕လ်ားတာေတြ႕ရပါတယ္။
အဲဒီသစ္သားအိမ္ထဲမွာ ေျမဆြဲအားကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ျဖစ္ရပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကို စမ္းသပ္ျပျပန္ပါတယ္။ နံရံမွာ အထစ္ေလးေတြလုပ္ထားျပီး အဲဒီေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ျပပါတယ္။ စပိုင္ဒါမင္းလို နံရံေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ႏိုင္တဲ့ လူသားကို ျမက္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ရယံုမက ကိုယ္တိုင္လည္း တက္ရပ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ္ကိုမတ္တပ္ရပ္ရင္းက ေနာက္ျပန္လွန္ခ်လိုက္တဲ့အခါမွာလည္း လဲက်မသြားဘဲ ေကာ့ေကာ့ၾကီးေနႏိုင္ျပန္တယ္။
အဲဒီအိမ္ထဲမွာ စြမ္းအားတခုသက္ေရာက္ေနသလို လႈပ္ရွားရတာေလးလံေနျပီး ေခါင္းမူးေဝတာကိုလည္းခံစားရပါတယ္။
သစ္သားအိမ္ထဲကေနအျပင္ထြက္တဲ့ေနရာမွာ သစ္သားတံုးရွည္တခုခ်ထားပါတယ္။ ဧည့္လမ္းညႊန္က ဒီသစ္သားတံုးရွည္ေနရာမွာ အရပ္အနိမ့္အျမင့္ မမွန္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပျပီး-
“ဘယ္သူ သရုပ္ျပအျဖစ္ လုပ္ေပးႏိုင္မလဲ။”
က်မနဲ႔ ကိုေက်ာ္တင့္က အဲဒီသစ္သားတံုးရွည္ရဲ႕ တဖက္တခ်က္ေပၚတြင္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၾကပါတယ္။ က်မတို႕အခ်င္းခ်င္းကိုလည္း အရပ္အျမင့္ ဘယ္လိုျမင္ရသလဲဆိုတာ ၾကည့္ထားခိုင္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ေနရာခ်င္းလဲခိုင္းပါတယ္။
“Wow”
က်မမ်က္စိေအာက္မွာ ကိုေက်ာ္တင့္ဟာ zoom နဲ႔ဆြဲဆန္႔လိုက္သလို တထြာေလာက္ျမင့္တက္သြားတာေတြ႕လိုက္ရျပီး ကိုေက်ာ္တင့္ကလည္း က်မအရပ္ ေသးၾကံဳ႕သြားတာကိုျမင္ရတယ္။
ဧည့္သည္တေယာက္က သူ႕မွာပါလာတဲ့ ဘူမိေဗဒပညာရွင္သံုး သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္ကို ထုတ္ၾကည့္တဲ့အခါ မတည္ျငိမ္ဘဲ တမ်ိဳးျပီးတမ်ိဳးေျပာင္းျပေနပါတယ္။
ဧည့္လမ္းညႊန္က-
“ဒီေျမေပၚမွာတင္ ဒီလိုျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီေျမအေပၚက ျဖတ္ပ်ံတဲ့ ေလယာဥ္ေတြမွာလည္း ဒီလိုပဲျဖစ္ၾကတယ္။ ေက်းငွွက္ေတြနဲ႔ တိရစာၦန္ေတြလည္း ဒီေျမကြက္ထဲဝင္လာျပီးရင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္ေျပးကုန္ေရာ။”
ဒီေနရာကိုလာေရာက္ၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြထဲမွာ အေမရိကန္ျပီးရင္ ဂ်ပန္ေတြက ဒုတိယအမ်ားဆုံးတဲ့။
အိမ္အျပန္လမ္းမွာ သားမ်ားနဲ႔ သမီးတို႔က-
“Why daddy? Why?”
ေမးခြန္းတခုျပီးတခု ထုတ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ နဂိုယာတကၠသိုလ္ကပါရဂူဘြဲ႕ရလဲ အေျဖမေပးႏိုင္ေတာ့-
“Mystery ပါဆိုမွဘဲ”ဟု ကားေမာင္းရင္းကၽြဲျမီးတိုေနပါေတာ့တယ္။
ေမႏွင္းလဲ့မြန္
၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ ဧရာဝဏ္ဂ်ာနယ္(ဂ်ပန္)
၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ ဧရာဝဏ္ဂ်ာနယ္(ဂ်ပန္)
I have a dream to write this Mystery Spot, which your family had sent me when I was broke, and had lost a way. Glad now you have posted it. I just remember my dream while I read this article.
ReplyDeleteThanks for sending me such interested place, not even this visit thanks everything for you and your family's support while I was in California.
Very interesting place. I would like to visit there one day. Its explanation and other optical illusions here: http://www.sandlotscience.com/MysterySpots/Mystery_Spots_1.htm
ReplyDelete