ပင္းယ၌ ၂ပတ္ခန္႔စခန္းခ်ျပီးေနာက္ ေမလ ၂၂ရက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ခြဲသည္ မႏၱေလးျမိဳ႕အနီးရွိ အမရပူရျမိဳ႕သို႔ရာက္လာ၏။ နာမည္ေက်ာ္ ပိုးလံုခ်ည္ထုတ္လုပ္ရာ ဤျမိဳ႕သည္ လမ္းတဖက္တခ်က္တြင္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေသာ အိမ္ၾကီးအိမ္ေကာင္းမ်ားျဖင့္ စီတန္းလ်က္ ကိုယ္ပိုင္ကားမ်ားလည္း ရွိၾကေလသည္။ အမပူရရွိ အုန္းဘိုေရာစက္ဘီးကို ငွားကာ မႏၱေလးသို႔ ေစ်းဝယ္ထြက္ရေလသည္။
မႏၱေလးသည္ ယခင္က နန္းေတာ္ရွိခဲ့ေသာ မင္းေနျပည္ေတာ္ျဖစ္ျပီး ျမိဳ႕တြင္း၌ ဗံုးဒဏ္ ေတာ္ေတာ္ခံထားရကာ ဖံုအလိမ္းလိမ္းျဖင့္ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စစ္၏ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားကို ေတြ႕ရေလသည္။ 
ေမျမိဳ႕သည္ အလြန္လွပေသာ ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ျဖစ္၍ ျဗိတိသွ်ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္က ေႏြရာသီတြင္ အပမ္းေျဖရင္း ရံုးစိုက္ေသာေနရာလည္းျဖစ္ေပသည္။ လည္ပတ္ျပီး တပ္သို႔ ျပန္အေရာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္အလာကိုေစာင့္ေနေသာ တပ္ခြဲမႈးက-
“အီနာဂခိစံ ဓါတ္ဆီကိုေခၽြတာေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ခြင့္မေတာင္းပဲ ယူသံုးတာ တပ္ခြဲက ဒုကၡမေရာက္ေပဘူးလား။”
အလည္အပတ္ထြက္ရာတြင္ သူ႕အား မေခၚသျဖင့္ ရစ္ေနသည္မွာ ေသခ်ာ၏။
“ဓါတ္ဆီက သံုးလိုက္ျပီဆိုေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါဆိုရင္လည္း မသြားခင္တုန္းက ဘာလို႔ ဒီအေၾကာင္း တခြန္းမေျပာတာလဲ။”- ဟု
ျပန္ေျပာလိုက္ရာ သူ႕ထံမွေနာက္ထပ္ အတြန္႔တက္မလာေတာ့ေပ။
အမရပူရတြင္ အလြန္သပ္ယပ္ စည္းကမ္းက်ေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းရွိေလသည္။ ထိုေက်ာင္းမွ ဆရာဝန္၊ သူနာျပဳမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆးခန္းသို႔ မၾကာမၾကာလာ၍ ငွက္ဖ်ားေဆးေတာင္းေလ့ရွိ၏။ ထိုကြီႏိုင္ေဆးမ်ားေၾကာင့္ သူတို႕တေတြလည္း ခ်မ္းသာရာရခဲ့ၾကေလသည္။၁၉၄၂ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၁ရက္ေန႔တြင္ တပ္ရင္းမႈးက အမရပူရမွခြါ၍ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္း ရမည္းသင္းတြင္ေစာင့္ရန္ အမိန္႔ေပးေလ၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ခြဲသည္ ဘူတာအေနာက္ဖက္ က်ယ္ဝန္းေသာေျမေပၚတြင္ ေဆာင္ထားေသာ ရထားရိပ္သာတြင္ စခန္းခ်ရသည္။ ေျမကြက္သည္ အေတာ္က်ယ္ဝန္းျပီး သစ္ပင္ၾကီးမ်ားျဖင့္ အုံ႔ဆိုင္းေန၏။ ျမင္းေဇာင္းအတြက္လည္း လံုလံုေလာက္ေလာက္ က်ယ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ သယ္/ပို႔တပ္ အတြက္ အလြန္အဆင္ေျပေသာေနရာ ျဖစ္ေပသည္။ ရမည္းသင္းတြင္ ၾကာၾကာေနခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့ျပီး အလည္အပတ္ စကားစျမည္ေျပာခြင့္လည္း ရခဲ့ေပသည္။ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းလည္း ပိုမိုေလ့လာခြင့္ရခဲ့ျပီး ကၽြန္ေတာ့အတြက္ ေအာက္ေမ့ဘြယ္ရာ အမ်ားၾကီးရခဲ့ေသာ ေနရာလည္းျဖစ္ေပသည္။“ခင္ဗ်ားက ေကာ္ရီလာအေတြ႕အၾကံဳရွိျပီးသားဆိုေတာ့”-ဟုဆို၍ ေရာဂါျဖစ္ပြားရာေနရာသို႔ သြားေရာက္စစ္ေဆးရန္ တာဝန္ေပးေလ၏။
No comments:
Post a Comment